ပညာရွင္

တစ္ခါက အင္မတန္ကုိေတာ္ၿပီး စဥ္းစားေတြးေခၚ တတ္တဲ့ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ သူဟာၿမိဳ႕မွာ ေနရတာမြန္းက်ပ္တဲ့အတြက္ ေက်းလက္ ေဒသတစ္ခုကုိေျပာင္းလာၿပီး ရြာတစ္ရြာမွာေနခဲ့တယ္။ သူေနတဲ့ရြာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဝါးပင္ေတြအမ်ားႀကီး ေပါက္ၿပီး သာယာလွပတယ္တဲ့။ သူဟာေန႔စဥ္ မနက္လင္းတာနဲ႔ ဝါးပင္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သဘာဝပါတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလ့လာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔သူဟာ ဝါးပင္ေတြအေၾကာင္း သိလာတယ္၊ ကြၽမ္းက်င္လာတယ္၊ ဝါးပန္းခ်ီဆြဲတတ္လာတယ္၊ ဝါးပင္ရဲ႕အလွအပကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာ လကၤာေတြေရးဖြဲ႕လာတက္တယ္၊ ဝါးပင္ေတြအေၾကာင္း တစ္ဖက္ကမ္းခပ္တက္လာတယ္။ သူေရးဆြဲထားတဲ့ ဝါးပန္းခ်ီကားေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာလကၤာ ေတြကုိၿမိဳ႕ကုိတင္ပုိ႔ၿပီး ေရာင္းခ်ေစတယ္။ ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့အရာရွိႀကီးေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ဝါးပန္းခ်ီကားေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာလကၤာေတြကုိ တန္ဖုိးႀကီးေပးၿပီးဝယ္ၾကၿပီး အိမ္ေတြမွာအလွခ်ိတ္ၾကသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ပညာရွင္ဟာ ပန္းခ်ီကားေတြ စာေတြ၊ ကဗ်ာ လကၤာေတြကုိ ၿမိဳ႕ကုိထပ္ၿပီးတင္ပုိ႔သတဲ့။ ဒီတစ္ေခါက္ၾကေတာ့ ၿမိဳ႕မွာရွိၾကတဲ့ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြ ပုိက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့အရာရွိႀကီးေတြဟာ သူတုိ႔မွာရွိၿပီးျဖစ္တဲ့ အတြက္ထပ္မဝယ္ၾကေတာ့ပဲ ေနၾကသတဲ့။ ေစ်းကြက္ဟာေသသြားၿပီး ဝယ္မယ့္သူေတြမရွိၾကေတာ့ပါ။ သူ႔ရဲ႕ဖန္တီးမႈ႕ ေတြမေရာင္းခ်ရ တဲ့အတြက္ ပညာရွင္ဟာ ေငြေၾကးခက္ခဲက်ပ္တည္းၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေနရသတဲ့။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ပညာရွင္ ေလာက္ ဝါးပင္အေၾကာင္းကုိမသိေသာ မကြၽမ္းက်င္ေသာ ရြာသားေတြဟာ ဝါးပင္ေတြကုိခုတ္ ေတာင္းပလံုး၊ လူ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ရက္လုပ္ကာ ၿမိဳ႕ကုိတင္ပုိ႔ ေရာင္းခ် ေနၾကတယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕ကလူေတြအားလံုးဟာ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေတာင္းပလံုးေတြ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကုိဝယ္သံုး၊ သံုးပါမ်ားေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္း ပ်က္စီးသြားၿပီး ျပန္ဝယ္သံုး၊ ဒီလုိနဲ႔ ေစ်းကြက္ဟာ အရွင္ျဖစ္လုိ႔ အၿမဲတမ္းေရာင္းခ်ေနရၿပီး ရြာသားေတြဟာ ခ်မ္းသာလာၾကသတဲ့။